Verslagen van HSC A

 

20 maart 2018: HSC A - RDS (door Maarten Smit)
Op dinsdag 20 maart ontvingen we RDS uit Sint-Oedenrode in alweer de laatste ronde van de avondcompetitie. Met twee matchpunten minder dan wij was dit team niet bepaald een hoogvlieger in klasse C1. Op papier zou deze wedstrijd derhalve eenvoudig gewonnen moeten worden, maar de praktijk is zoals wel vaker dit seizoen anders dan de theorie. Alles was mogelijk vanavond. Op voorhand was mijn optimisme nog dermate hoog dat ik bij de voorbeschouwing op deze site enthousiast uitriep dat er nog een theoretische kans was op het kampioenschap. We zouden dan wel even met 4 - 0 moeten winnen én de koploper zou met 4 - 0 moeten verliezen. Koud kunstje zou je zeggen.
Maar na de snelle remise van Paul op bord 1 kon dit scenario reeds vroeg op de avond in de prullenbak geworpen worden. Niet dat topscorer Paul nu zo slecht speelde. Er werden gewoonweg teveel stukken geruild om met zwart nog een serieuze winstpoging te doen in het eindspel, waarin de loper van John ten Ham niet beter was dan het paard van Paul. Het was en bleef remise.
De overige partijen duurden allemaal zeer lang en mijn optimisme was aanzienlijk getemperd na het zien van de diverse stellingen. Want stond Pascal eigenlijk wel beter? En stond Jerzy eigenlijk niet gewoon verloren? Gelukkig ging ik mijn eigen partij vlotjes winnen...
Daar zag het tenminste aanvankelijk wel naar uit. In het middenspel een pionnetje gewonnen én de pionnenstructuur van opponent Bert de Laat vernietigd. Afruilen van alle stukken en een pionneneindspelletje winnen was het devies. So far so good, alleen na het bereiken van het beoogde eindspel maakte een roekeloosheid zich meester van mij. “Waarom geeft hij niet gewoon op”, moet ik gedacht hebben, terwijl ik snel zette. Dom, dom, dom, want mijn tegenstander had nog één trucje, dat ik pas zag nadat ik een koningszet had uitgevoerd. Paul zag het allemaal en keek mij hoofdschuddend aan. Want de zwartspeler kon een vrijpion creëren en speelde plots weer mee, want hij kon als eerste promoveren. Ik had stellingsgeluk dat ik mijn koning in veiligheid kon brengen achter een vijandelijke pion. Toen ik ook nog geforceerd de zwarte vrijpion onschadelijk kon maken, wist ik alsnog dit dame-eindspel tot een goed einde te brengen.
Vrij snel hierna waren de overige partijen afgelopen. De jarige Pascal had ik op bord 2 laten plaatsnemen, omdat zijn tegenstander Martijn Bax mij in de interne competitie van WLC al twee keer te grazen had genomen. Een derde keer wilde ik mezelf nog even besparen. En Pascal ervoer ook dat deze speler met een relatief lage rating echt wel een beetje kan schaken. In het middenspel was er sprake van een dynamisch evenwicht met kansen voor beide partijen. Pascal won dan toch ergens een pionnetje, maar de ongelijke lopers leverden Bax, nadat de zware stukken geruild werden, een verdiende remise op.
Jerzy speelde tegen Daan Geboers, ook al zo'n speler die je niet moet onderschatten. Ik heb ooit tegen hem een bijzonder lange openingsvariant op het bord gehad, en hij was perfect op de hoogte van de niet gemakkelijke theorie. Jerzy had het moeilijk. Langzaam werd hij weggedrukt en de goede stelling van zijn tegenstander dwong hem een kwaliteit te geven. Het eindspel zou verloren moeten zijn, maar de tijd begon mee te spelen. In de uitvluggerfase durfde Geboers niet verder te spelen en het risico te lopen dat hij zijn goed gespeelde partij alsnog zou verliezen. Hij ging daarom op het remisevoorstel van Jerzy in (of bood het zelf aan, dat weet ik niet precies).
Al met al een zwaar bevochten en nauwelijks verdiende 2½ - 1½ zege. Een beetje kenmerkend voor dit seizoen; het liep vanaf ronde 1 al niet echt lekker. Maar goed, wij hoeven nu volgend seizoen in ieder geval niet aan te treden tegen de grootmeesters van HMC, dat laten we lekker over aan ons B-team!

 

HSC A (1967)	RDS (1766)	2½ - 1½
Paul van Asseldonk (1981)	John ten Ham (1894)	½ - ½
Pascal Boudewijns (1933)	Martijn Bax (1737)	½ - ½
Jerzy Cebula (1959)	Daan Geboers (1772)	½ - ½
Maarten Smit (1993)	Bert de Laat (1659)	1 - 0

 

2 maart 2017: HMC Calder B - HSC A (door Maarten Smit)
De weersvooruitzichten waren niet goed op vrijdagavond 2 maart, maar toch besloten we de barre omstandigheden te trotseren. Eigenlijk viel de heenweg nog wel mee, met slechts lichte ijzelachtige neerslag. In Rosmalen aangekomen mochten we, nadat de jeugd uit het clublokaal van HMC was verdreven, beginnen aan de wedstrijd tegen HMC Calder B, de nummer 2 in de tussenstand. Het thuisteam trad met Piet van Eijndhoven aan in plaats van de verwachte Cees Nuijten en daardoor wisten we op voorhand dat we zouden gaan strijden tegen een op papier gelijkwaardig team. Maar het geluk, dat we in enkele voorgaande wedstrijden nadrukkelijk ontbeerden, lachte ons dit keer ruimschoots toe!
En dat bleek al vrij vroeg op de avond bij Pascal. Hij kwam een gezonde pion achter na een niet al te nauwkeurig gespeeld IJslands gambiet en compensatie was ver te zoeken. Hij kon slechts hopen op enig tegenspel als hij zijn paard op b8 via c6 en a5 zou kunnen ontwikkelen. Zo ver kwam het niet, want tegenstander Loek Mostertman besloot hem een flink handje te helpen door pardoes een vol stuk te verblunderen. Dat was in de categorie: zwart slaat een stuk en wit kan niet terugslaan omdat de dame gepend staat. Er werd meteen opgegeven en dat was een welkome meevaller voor de rest van het team (en natuurlijk ook voor Pascal zelf).
Na een uur of drie gespeeld te hebben kwamen de overige drie partijen alle in de tijdnoodfase. Deze werd soepel gehaald al moest mijn partij gereconstrueerd worden. Bij Jerzy resteerde een remisestelling, nadat hij in het middenspel tevergeefs geprobeerd had voordeel te bereiken. Remise werd even later inderdaad overeengekomen met tegenstander Matthijs Dijkstra.
Paul had net na de opening een gratis pionnetje gesnoept (eenvoudig trucje) en dat speelt toch wat gemakkelijker. Gaandeweg bouwde hij zijn stelling uit in zijn bekende rustige stijl en toen hij in het eindspel nóg een pionnetje kon veroveren wierp Piet van Eijndhoven de handdoek. Overigens was Paul's tijdgebruik in deze partij uiterst opvallend; toen ik halverwege de avond de klokken van iedereen even ging bekijken zag ik dat van alle spelers Paul nog de meeste tijd over had (!).
Door de zege van Paul was de teamoverwinning binnen en kon ik proberen mijn eigen partij ook nog te winnen. In de opening was ik op bekend terrein, want mijn tegenstander Pierre Smeets speelde met zwart een variant die ik zelf met zwart al diverse malen heb gespeeld tegen Jerzy. Ook onze Poolse vriend herkende de stelling en zei lachend tegen me dat ik "onze partij" aan het spelen was. Vanwege mijn ervaring met dit systeem wist ik welke variant het lastigst is voor zwart en ik bleef dan ook een gezonde pion voor. Ik werd echter te gretig en sloeg een tweede pion en dat had ik beter niet kunnen doen. Zwart verkreeg nu twee ijzersterke paarden en die moest ik wel onschadelijk maken door ze te slaan met mijn lopers. Maar ja, nú werden de twee zwarte lopers ineens ijzersterk en ondanks mijn materiële voorsprong van twee pionnen kwam ik in de problemen. In wederzijdse tijdnood werd het een en ander gemist door beide spelers, hoewel ik wél à tempo een kwaliteit schijnofferde om een stuk te kunnen winnen. Na de tijdcontrole wist ik het eindspel van twee paarden en drie pionnen tegen toren en drie pionnen met kunst- en vliegwerk te winnen.
De einduitslag van ½ - 3½ was daarmee behoorlijk geflatteerd, maar ja, zo gaat dat ooit. De terugreis was een moeizame opdracht; in een plotseling witte wereld reden we met 80 km per uur over de snelweg en trokken we met slippende banden op bij stoplichten om vervolgens na ruim een uur rijden Helmond te bereiken.

 

HMC Calder B (1964)	HSC A (1967)	½ - 3½
Pierre Smeets (1971)	Maarten Smit (1993)	0 - 1
Matthijs Dijkstra (1998)	Jerzy Cebula (1959)	½ - ½
Piet van Eijndhoven (2014)	Paul van Asseldonk (1981)	0 - 1
Loek Mostertman (1873)	Pascal Boudewijns (1933)	0 - 1

 

23 januari 2018: HSC A - De Combinatie (door Pascal Boudewijns)
We hadden tegen de Combinatie A heel wat te winnen; ten eerste natuurlijk twee matchpunten, maar veel belangrijker, ons imago. Want na drie ronden stond het vaandelteam, sterrenensemble, grootmacht, etc. gedeeld ONDERAAN in een klasse waarvan we van tevoren dachten, dat we die wel even zouden gaan winnen...
Hoogmoed komt voor de val. Onze teamleider Maarten had andere plannen voor deze avond en Pim mocht zijn plek innemen, als speler zowel als teamleider. En dat deed hij met verve!
Helaas begon ons team met een 0 - 1 achterstand; het ging helemaal mis met Jerzy op bord 2. In een koffiehuisschaakpartij kwam zijn paard al vroeg in de problemen en was hij genoodzaakt deze te offeren tegen een pionnetje. Later in de partij kreeg hij nog een kans om dat stuk terug te winnen tegen enkele pionnen, overzag dit en ging er geruisloos af.
Paul trok op bord 1 de stand weer gelijk en dat was een meevaller. In een min of meer gelijkopgaande partij rommelde hij wat aan op de koningsvleugel en liet zijn tegenstander het initiatief nemen op de damevleugel. Beide spelers dachten lang na en uiteraard eindigde dit in een snelschaakspektakel toen Paul een loper offerde voor complicaties. Had tegenstander Rob Aarts goed gereageerd, was dit ook geruisloos over en uit geweest, maar Rob vluggerde mee en overzag uiteindelijk een dameschaakje met torenverlies, waarna hij balend opgaf... 1 - 1 dus.
Ik op bord 3 was met mijn tegenstander verwikkeld in een loopgravenoorlog. Aan beide kanten werd het tegenspel in de kiem gesmoord. Ook dit veranderde toen de tijdnoodfase inging; plots gingen alle remmen los en toen de rook was opgetrokken, stond ik een pion achter. Wel kon ik eindelijk pion d6 oppeuzelen om een vrijpion te creëren, maar bood toch remise aan vanwege ongelijke lopers. Omdat Pim op dat moment een gewonnen eindspel op het bord had, werd remise geweigerd. Vanaf dat moment speelde ik het eigenlijk best wel briljant; ik plaatste mijn stukken op de goede velden en mijn vrijpion had vrij baan. De vijandelijke koning zou te laat komen dus het enige wat mijn tegenstander restte was zijn loper te geven voor die pion. Echter op het moment suprême zag ik spoken; ik dacht dat mijn tegenstander ook zijn vrijpion kon laten promoveren door zijn loper het promotieveld te laten dekken. Dus speelde ik mijn paard in zijn achteruit om zijn promotieveld te kunnen dekken en bood remise aan, hetgeen zonder aarzelen werd geaccepteerd; had ik gepromoveerd dan had hij die loper dus moeten offeren, en kon diezelfde loper dus NIET meer het promotieveld dekken...! 1½ - 1½, dus en troostte ik me maar met de gedachte, dat Pim dan de match wel zou gaan winnen.
Dat deed hij ook. Al in de opening won hij elementair een belangrijke centrumpion en ik dacht dan ook dat hij wel als eerste klaar zou zijn. Zijn tegenstander dacht daar anders over en zette zijn hele handel in de aanval op de koningsvleugel van Pim. Die durfde niet meer te rokeren en zag zijn zwarte koning op g8 staan met zijn toren nog op h8... Gelukkig pakte zijn tegenstander het te omslachtig aan en kon hij zich bevrijden, afwikkelen naar een dubbel toren en paard eindspel tegen dame en twee vrijpionnen, waarbij zijn paard zo actief stond, dat zijn twee torens zich schijnofferend naar de winst konden spelen, waarbij geen van de twee torens genomen kon worden vanwege een venijnige paardvork...
2½ - 1½ de eindstand en ons blazoen is weer wat opgepoetst. Nu de laatste wedstrijden nog proberen te winnen...

 

HSC A (1982)	De Combinatie (1968)	2½ - 1½
Paul van Asseldonk (1978)	Rob Aarts (2120)	1 - 0
Jerzy Cebula (1980)	Gerard van den Berg (1980)	0 - 1
Pim Blijlevens (2015)	Tibor Hurkmans (1824)	1 - 0
Pascal Boudewijns (1955)	John Loomans (1948)	½ - ½

 

4 december 2017: Eindhoven - HSC A (door Maarten Smit)
Ruim op tijd arriveerden we in het nieuwe clublokaal van Eindhoven, door Pascal een bunker genoemd. Toen ook onze gastheren binnen waren gekomen en de stukken hadden opgezet, kon de wedstrijd beginnen.
Aanvankelijk ging het heel goed. Jerzy ruilde snel de dames en stond een tikkeltje beter. Paul, de andere witspeler, offerde een pionnetje om de zwarte koning in het midden te kunnen vast houden. Beide zwartspelers kwamen met licht voordeel uit de opening; Pascal in zijn geliefde systeem, ooit mijn stokpaardje, waardoor ik kan beoordelen dat hij prima stond, en mijn stelling beloofde ook heel veel, omdat mijn paardenpaar op termijn veel sterker zou moeten zijn dan wits loperpaar.
Niets aan de hand dus, een mooie overwinning zou volgen. Toeschouwers Wilfried en Johan, gekomen onder voorwaarde dat ze "vechtschaak" zouden gaan zien, waren tevreden en gingen een biertje drinken aan de bar.
Toen ze terugkwamen (wellicht na iets meer dan één biertje) was het strijdtoneel danig veranderd. Jerzy speelde alvast voor Sinterklaas door in gelijke stelling pardoes door de vlag te gaan (op zet 38 meen ik). Omdat tegenstander Jan Vosselman hem niet duidelijk kon maken wat er nu aan de hand was, speelde Jerzy vrolijk door. Tolk Johan moest er aan te pas komen om hem uit te leggen dat hij toch écht verloren had. Het valt ook niet mee al die verschillende tempi. Dan weer mét increment, dan weer geen increment; lastig hoor.
Ook ik vervulde de rol van Sinterklaas met verve door net na de opening zéér lang na te denken. Er móest een tactisch grapje in zitten, zei mijn gevoel. Uiteindelijk gaf ik dan een stuk cadeau tegen twee pionnen, maar kreeg er niets tastbaars voor terug. Sterker nog, mijn tegenstander A. di B. (niet te verwarren met Ali B.) bracht gewoon zijn koning in veiligheid en won gemakkelijk. Had ik voor een positionele aanpak gekozen, dan had ik waarschijnlijk goede kansen gehad. Maar "helemaal gewonnen voor zwart", zoals mijn opponent na afloop meldde, was het volgens Stockfish nu ook weer niet.
Paul houdt niet zo van Sinterklaas. Met vaste hand, steeds zoekend naar de allerbeste zetten, voerde hij zijn partij naar winst en gaf Hans Bosscher geen enkel cadeau. Een modelpartij!
Hij was daarmee de enige die niet verzaakte, want ook Pascal ging onderuit. Hij kon zijn prima aanvalsstelling niet handhaven en na dameruil schonk ook deze Sinterklaas een pionnetje. In het eindspel probeerde hij wat hij kon, maar nadat de torens geruild werden, wees tegenstander Rien de Böck resoluut een vredesvoorstel van de hand. Terecht, want het paardeneindspel met pluspion was gewonnen voor de witspeler.
Na drie wedstrijden zitten we op slechts één overwinning en vertoeven we in de achterhoede van klasse C1. Teleurstellend natuurlijk, maar laten we proberen er nog wat van te maken dit seizoen. Sinterklaas is terug naar Spanje, dus dat kan geen struikelblok meer zijn.

 

Eindhoven (1999)	HSC A (1982)	3 - 1
Jan Vosselman (2067)	Jerzy Cebula (1980)	1 - 0
Alessandro di Bucchianico (2008)	Maarten Smit (2015)	1 - 0
Hans Bosscher (2023)	Paul van Asseldonk (1978)	0 - 1
Rien de Böck (1879)	Pascal Boudewijns (1955)	1 - 0

 

14 november 2017: HSC A - WLC B (door Maarten Smit)
Toen ik begin september het clublokaal van WLC binnentrad als nieuw intern lid, kreeg ik bij binnenkomst al snel enkele nieuwe clubgenoten om me heen die wilden weten waarom iemand die al sinds mensenheugenis bij HSC speelt plotseling aan de interne competitie bij hun club ging meedoen. Ik legde geduldig uit dat ik het wel leuk vond om eens tegen andere mensen te spelen, zeker omdat vanwege de alsmaar kleiner wordende interne competitie bij HSC je toch wel heel vaak tegen dezelfde mensen moet spelen, en dat me dat een beetje ging vervelen. Een plausibele verklaring dacht ik zo, maar toch waren er enkele eersteteamleden van WLC die onraad roken. “Zeg, kom jij ons niet gewoon bespioneren, in opdracht van de teamleider van HSC 1, met het oog op de aanstaande wedstrijd WLC 1 - HSC 1?”, vroegen drie van hen, onafhankelijk van elkaar. Ik besloot het spelletje mee te spelen en dat gewoon toe te geven. De weken daarop zag ik menig WLC 1-lid de meest vreemde openingen spelen, overduidelijk met als doel mij om de tuin te leiden. En het werkte; de wedstrijd WLC 1 - HSC 1 werd door de Eindhovenaren met minieme cijfers gewonnen.
Maar goed, mijn nieuwe clubgenoten hadden de werkelijke reden van mijn toetreding tot WLC gelukkig niet in de gaten. Want op dinsdag 14 november stond de avondwedstrijd HSC A - WLC B op het programma. In de maanden vóór deze belangrijke match heb ik nauwgezet de partijen van de leden van WLC B aanschouwd en heb ik een uitgebreide database aangelegd, compleet met diepgravende analyses. Een week voor de wedstrijd heb ik mijn teamleden de gegevens gemaild met als opdracht zich terdege voor te bereiden.
Welnu, het resultaat van mijn snode plannetje mocht er wezen. Een klinkende 3 - 1 overwinning was ons deel. En de enige reden dat de maximale score niet gehaald werd, was dat Pascal zich net na de opening vergiste en noodgedwongen een stuk tegen twee pionnen moest inleveren. Hoe hij hierna de stelling ook probeerde te compliceren, de taaie Henny Wilbrink vond steeds een sluitende verdediging en zorgde voor de enige tegentreffer.
Eerder had Paul ons al op voorsprong gebracht. Langzaam maar zeker werd de ratingloze Thomas Langerwerf teruggedrongen en twee gevaarlijke vrijpionnen werden de zwartspeler uiteindelijk fataal.
Mijn partij ging niet van een leien dakje. Het was in eerste instantie een positioneel gevecht, waarin ik nauwelijks voordeel had. Pas toen René Vink teveel op koningsaanval ging spelen, kon ik op de damevleugel een pionnetje snoepen. Daarna was het een kwestie van secuur verdedigen en lopen met de vrije a-pion, die uiteindelijk niet gestopt kon worden.
Jerzy had in het middenspel een kwaliteit buitgemaakt en ging nadat alle overige stukken geruild waren met deze voorsprong een eindspel in met ieder ook nog twee pionnen. Dannie Beijk ervoer dat een toren toch wel wat sterker is dan een paard en moest in de onvermijdelijke nederlaag berusten.
Door deze overwinning zijn we … gezakt naar de laatste plaats in onze klasse! Volgende keer nog maar eens winnen dan?

 

HSC A (1982)	WLC B (1681)	3 - 1
Jerzy Cebula (1980)	Dannie Beijk (1710)	1 - 0
Pascal Boudewijns (1955)	Henny Wilbrink (1823)	0 - 1
Maarten Smit (2015)	René Vink (1511)	1 - 0
Paul van Asseldonk (1978)	Thomas Langerwerf (-)	1 - 0

 

26 september 2017: EGS - HSC A (door Maarten Smit)
HSC A is na de onvermijdelijke degradatie van vorig seizoen op voorhand één van de favorieten in klasse C1. In de eerste wedstrijd op dinsdag 26 september in Goirle bleek dat echter nog niet direct.
Na een voorspoedige heenreis kwamen we keurig op tijd 'Het Hof van Holland' binnen, de speellocatie van onze gastheren van EGS. Alles in dit café ademde de sfeer uit van lang vervlogen tijden. Ik verwacht dat dit café er in de jaren '60 precies zo uit zag als nu. Wellicht dat de bardame wel wat ouder is geworden in de loop der tijd; het zou mij niet verbazen als ze de 90 gepasseerd was. Maar mocht dat laatste niet zo zijn, dan hoop ik dat ze dit verslag niet leest.
De wedstrijd verliep moeizaam. Na een tijdje spelen was Paul, die dit seizoen de plaats van Gerard inneemt, eigenlijk de enige die een echt prettige stelling had.
Tegen de tijdcontrole ging het als eerste mis op bord 3, waar Jerzy met wit tegen Alex van Lanen al wat langer in de problemen zat. Het einde had ik even gemist, dus maar even aan onze Poolse vriend gevraagd wat er nu eigenlijk gebeurd was. Nu is zijn Nederlands nog steeds niet zo best en is mijn Poolse tolk in HSC B geplaatst, dus echte conversatie was niet goed mogelijk. Hij maakte wel een wegwerpgebaar met zijn hand en zei: "Goedverdoeme", waaruit ik kon afleiden dat er wellicht toch iets niet helemaal goed was gegaan.
Dat laatste was ook van toepassing op mijn partij. In het middenspel had ik toch echt even de zet f2-f4 in moeten lassen om een paard van e5 weg te houden. Nu ik dat naliet kwam ik danig in de problemen, maar ik probeerde nog wat valstrikken in de stelling te vlechten. Mijn jeugdige tegenstander Thomas Kools omzeilde echter alle verleidingen en maakte het karwei later met een correct kwaliteitsoffer af.
Pascal Graafmans, de tegenstander van Paul, besloot de rokade nog even uit te stellen en onmiddellijk een koningsaanval te lanceren. Paul counterde op de damevleugel en offerde een kwaliteit, maar had voor de berekening van dit offer aardig wat tijd geïnvesteerd. Het vervolg had ik zelf anders gespeeld; ik zag een afwikkeling naar een dame-toreneindspel met een pion voor, maar Paul sloeg liever een pion, waarna hij de kwaliteit achter bleef. Zijn stelling was echter nog altijd heel goed en ook op deze manier zou het punt binnen moeten komen. Maar helaas, ook hier een nul; Paul verblunderde in tijdnood een stuk en kon direct opgeven.
Onze Pascal moest dan maar de eer redden en dat deed hij, zij het niet super overtuigend. Want had zijn opponent Maarten de Wit in het middenspel niet gewoon een pion voor kunnen komen via een schijnoffer? Niet gezien en even later kwam onze man dan zélf een pionnetje voor. Het toreneindspel was nog even lastig, maar toen Pascal met zijn toren binnen kon vallen over de tweede rij, was er weldra een afwikkeling naar een gewonnen pionneneindspel.
Met deze 3 - 1 nederlaag derhalve een valse start voor het vaandelteam. Dat moet in de derde ronde (in ronde 2 zijn we vrij) écht beter!

 

EGS (1861)	HSC A (1996)	3 - 1
Thomas Kools (2105)	Maarten Smit (2031)	1 - 0
Pascal Graafmans (1898)	Paul van Asseldonk (2008)	1 - 0
Alex van Lanen (1872)	Jerzy Cebula (1999)	1 - 0
Maarten de Wit (1567)	Pascal Boudewijns (1947)	0 - 1