Verslagen van HSC 3

 

Ronde 2 (9 november): HSC 3 - SVO 2 (door Wilfried van de Kimmenade)

Afgelopen zaterdag 9 november jongstleden hebben wij, in de veilige schoot van ons edel clubhuis Snookertown, onze tweede externe krachtmeting uitgevochten. De tegenpartij: SVO 2, afkomstig uit Oisterwijk, een plaats die bekendstaat om zijn schilderachtige natuur en historische charme en gastronomische eetgelegenheden. Ons zelfvertrouwen was reeds astronomisch gestegen dankzij een ferme zege in de eerste ronde tegen onze gemoedelijke schaakbroeders van HSC 4. Laat mij u reeds verklappen dat we een glorieuze overwinning hebben binnengesleept. Hoe deze triomf tot stand kwam? Zet u schrap, want hier volgt een episch verslag:

Aan mij de eer om aan het eerste bord ten strijde te trekken, gehuld in de zwarte stukken, tegenover Hans van Orsouw (1663). Ik opende de strijd met een excentrieke versie van het From-gambiet (1.f4, e5 2. e3, exf4 3. exf4, d5). Na een vliegende start, waarbij mijn strijders zich snel op het bord bewogen en mijn pionnen zich als een golf over de damevleugel uitstortten, begon ik met chirurgische precisie mijn stukken in positie te brengen. Wit had het nakijken toen ik de dame in een dodelijke houdgreep wist te vangen op de achterste linie. Met een grimmige vastberadenheid marcheerde mijn koning naar de cruciale velden, om uiteindelijk een voorname pion te veroveren. Het eindspel, met mijn loper en 6 pionnen tegen zijn loper en 5 pionnen, bleek een koud kunstje te zijn. Na een epische strijd van ruim viereneenhalf uur moest mijn tegenstander de vlag strijken en het punt viel welverdiend in mijn handen.

Rob aan bord 2, met de witte stukken, nam het op tegen de onbekende krijger Martijn van der Wielen. Na een Siciliaanse opening van Martijn, besloot Rob dat het tijd was voor een Grand Prix opzet. Niet bang om risico's te nemen, offerde hij direct een pion, waardoor zijn loper op c1 ineens een mooie open snelweg kreeg. Martijn nam het pionoffer sportief aan, maar Rob had zijn zinnen gezet op een stevige aanval. Dus, waarom niet nog een pion offeren? "We zijn hier tenslotte om te spelen," dacht Rob. Ook deze pion werd gretig door Martijn ingelijfd, maar ondertussen begon de druk op zijn stelling flink toe te nemen. Met de seconden wegtikkend, kwam Martijn in tijdnood en liet hij een cruciale kans liggen, wat Rob de gelegenheid gaf om een stuk terug te winnen. Met hernieuwd enthousiasme schoof Rob daarna nog een paar pionnen in zijn zak, waarna een dameruil de partij effectief bezegelde. Martijn zag geen uitweg meer en besloot sportief de handdoek in de ring te gooien. Een welverdiende overwinning voor Rob, na een dynamische en spannende partij waarin beide spelers hun creativiteit de vrije loop lieten!

Onze Mario, als trotse gladiator aan bord 4, bevocht zijn tegenstander Cor Zijlmans (1594) en bereikte een solide puntendeling. Hier volgt een kijkje in de fascinerende denkwereld van Mario tijdens zijn partij: Het begon wat stroef met een damegambiet dat niet helemaal volgens plan verliep, waardoor hij zich al snel terugvond zonder de mogelijkheid tot rokeren na een vroege dameruil. "Nou ja, wie heeft die veilige koningsstelling nou echt nodig?" dacht Mario luchtig. Vastberaden om er het beste van te maken, begon hij met een reeks logische zetten het tij langzaam te keren. In het eindspel verscheen Mario’s niet-gerokeerde koning plotseling als onverwachte held op het strijdtoneel. "Elk nadeel heb z’n voordeel," zoals onze grote filosoof ooit zei. Toen de stukken schaakhoogtij vierden, leek het er even op dat Mario een dame kon promoveren en de partij alsnog kon omkeren in zijn voordeel. Maar zijn tegenstander wist dit kunstig te verijdelen, zoals een ware tacticus betaamt. Met een blik op het bord en een knik naar elkaar kwamen ze tot de conclusie dat er niets meer uit te slepen viel. Zo besloten beide krijgers eervol tot een remise. Een welverdiend half punt, maar zeker een volle pot qua schaakplezier!

Van schaakdichter Jos Pieters, spelend op bord drie met zwart tegen Rob de Wolf (1591), ontving ik onderstaand meesterwerk: Frontlinie "Zojuist teruggekeerd van mijn fietstocht langs de frontlinie van de Eerste Wereldoorlog 'Helmond-Nieuwpoort-Bazel-Helmond' besloot ik tot de Franse verdediging. Wanneer je behalve Ieper ook Verdun bezoekt, dan besef je dat die Franse verdediging nog zo gek niet was. Destijds werd zowel aan de Somme als aan de Marne een heftige en bloedige strijd geleverd met miljoenen slachtoffers en zo fietsend langs die toenmalige frontlijn in Noord Frankrijk bezocht ik menig musea en nóg meer kerkhoven. Welnu, op deze zaterdagmiddag werd weliswaar strijd geleverd op de 64 velden, maar was niet vergelijkbaar met die Slag op de Velden van Weleer. De agressieve zet e4 werd op rustige wijze geriposteerd met het wat defensievere e6 en uiteindelijk werden de schermutselingen met een jongeling uit het pittoreske Oisterwijk uitonderhandeld in een remise. In 1918 werd in de historische treinwagon in Compiègne na 4 jaar nutteloze strijd de vrede getekend. Op deze kille zaterdagnamiddag deden wij het binnen 4 uur. Ach die Franse verdediging (en wanneer speel je op 't juiste moment f6?) was deze keer zo gek nog niet. Geen salonremise! Nadat er flink wat hout geslagen was, de tegenstander bijkans in de touwen hing en ik de mij toegebrachte wonden likte, besloten we dat het mooi was geweest."

Na afloop werd er, ondanks dat de andere HSC-teams jammerlijk ten onder waren gegaan, uitbundig geborreld aan de legendarische HSC-toog. Daar werd het glas geheven, messcherpe analyses uitgewisseld, en natuurlijk volop gedebatteerd over breed maatschappelijke kwesties. Omdat al dat schaakpraat de eetlust flink had aangewakkerd, werd een heus triple-c-eetplan gesmeed. Na twee snelle telefoontjes was het duidelijk: een Grieks haphuis moest eraan geloven om een legertje uitgehongerde en inmiddels luidruchtige HSC'ers van de ondergang te redden. Terwijl het gezelschap zich tegoed deed aan schotels tzatziki en souvlaki, werd de sfeer nog verder verhoogd door een verrassingsbezoek van niemand minder dan emeritus preses Millo, die ons allen met zijn aanwezigheid vereerde. Na deze Griekse bacchanalen, waarbij flessen Lieshouts gerstenat in rap tempo leeg raakten, vonden enkele onvermoeibare hardcore schakers het nodig om de avond af te toppen in bierlokaal 42. Wat zich daar precies heeft afgespeeld, blijft helaas een mysterie, want uw verslaggever besloot toen al – voldaan, verzadigd, enigszins beneveld (schaal 8/10) en moegestreden – huiswaarts te keren.

HSC 3 (1697)	SVO 2 (1616)	3-1
Wilfried van de Kimmenade (1779)	Hans van Orsouw (1663)	1-0
Rob Bakels (1776)	Martijn van der Wielen (-)	1-0
Jos Pieters (1594)	Rob de Wolf (1591)	½-½
Mario Adriaans (1639)	Cor Zijlmans (1594)	½-½

 

Ronde 1 (12 oktober): HSC 3 - HSC 4

HSC 3 (1708)	HSC 4 (1515)	3½-½
Wilfried van de Kimmenade (1777)	Roel van de Donk (1830)	½-½
Rob Bakels (1776)	Brandon Gao (-)	1-0
Danny Oppers (1690)	Max Gao (-)	1-0
Jos Pieters (1589)	Arjan Heijligers (1200)	1-0